θάλασσα κι άνθρωπος

 Θάλασσα κι άνθρωπος

Να βλέπεις τη θάλασσα και να τη νομίζεις δρόμο...
Πόσο αταίριαστο με τη μεγαλοσύνη και τη δύναμή της!
Να λες στο νερό: ”Σε κατέχω, σε κατακτώ!”...
Να περιφρονάς τη μάνη των κυμάτων, να λοιδορείς την απειλή τους...
”Ο άνεμος σας τρέφει”, να σκέφτεσαι. ”Κι εγώ, αυτόν πρώτα θα δαμάσω! ”
Πρώτα ο νους, μετά το κορμί, σε αρματώνουν για το τόλμημα.
Κι αν ένας αποτύχει, ο επόμενος θα πεισμώσει θαρρείς να εκδικηθεί.
Πάλι πάλη, πάλη πάλι, πάλι πάλη...

Να βλέπεις το νερό και να μαντεύεις τον πάτο του.
Να μη σε νοιάζει. Να αναμετριέσαι με το βάθος που σου κρύβεται.
Να μαθαίνεις απ' τα ζωντανά κι απ’ τ’ άψυχα.
Θέλεις να πλέεις στον αφρό, θέλεις και παρακάτω.
Το βάρος να μη σε κρατά στο χώμα κολλημένο.
Να βουτάς και ν’ αλαφραίνει και ψυχή και σώμα.
Σαν να πετάς σε υγρό ουρανό, σε μητρική γαστέρα.
Σαν να γυρνάς στου κορμιού τη λησμονημένη πατρίδα.

---