στο ποτάμι...

   Οι μνήμες των παιδικών μου χρόνων δροσίζονται από τα λιγοστά νερά ενός ποταμιού, κοντά στο οποίο ήταν το σπίτι μου. Ένας χείμαρρος ήταν, το χειμώνα πιο πλούσιος και το καλοκαίρι με φθίνουσα πορεία μέχρι που σωνόταν το δροσερό νεράκι.
   Το ποταμάκι αυτό υπήρξε για μένα και παιδότοπος και χώρος αναψυχής και μάθησης. Βλέπετε, πολλά ενδιαφέροντα πράγματα συμβαίνουν σε ένα ποτάμι...

   Πλατανότοπος ήταν η όχθη του ποταμιού. Αιωνόβια τα πλατάνια, πρόσφεραν ευκαιρίες για σκαρφάλωμα, για να μαζέψει κανείς τους αγκαθωτούς καρπούς και τα φύλλα σε σχήμα παλάμης, να αξιοποιήσει τις μικρές κουφάλες για να στήσει το παιχνίδι του. Φυσικά όλα αυτά με παρέα, αφού αυτή ήταν η ασφάλειά μας κοντά στο ποτάμι.
   Το καλοκαίρι, που το νερό ήταν λιγοστό και μπορούσες να δεις τον πάτο του ποταμιού, ήταν η ιδανική εποχή για παρατήρηση. Έβλεπες εκεί ψαράκια, νερόφιδα, νεροχελώνες, σκουλήκια και βατράχια, ένα σωρό ζωντανά! Ιδιαίτερα για τα τελευταία, μπορούσες να παρατηρήσεις όλον τον κύκλο της ζωής τους: από τα διάφανα αυγουλάκια που έμοιαζαν με κομπολόγια, τους ζωηρούς μαύρους γυρίνους που κολυμπούσαν με χάρη, τα μεγαλύτερα αδέρφια τους που ήδη έβγαζαν ποδαράκια και φυσικά τους ίδιους τους βατράχους που κόαζαν, κολυμπούσαν, χοροπηδούσαν ξαφνιάζοντάς σε.

   Αν κατάφερνες να απομακρύνεις το βλέμμα από την καθηλωτική ροή του νερού, πολλά ακόμη πλάσματα θα έβλεπες τριγύρω:πελαργούς που έσκυβαν κάθε λίγο και τσίμπαγαν κάποιο ζωντανό μεζεδάκι,επίμονους δρυοκολάπτες που τρυπούσαν τους κορμούς, μυρμήγκια, ακρίδες, σαύρες, χελώνες και άλλα αμέτρητα.
   Όταν η διάθεση δεν ήταν εξερευνητική, μια ανεξήγητα διασκεδαστική ασχολία ήταν να πετάμε πετραδάκια στο νερό ανταγωνιζόμενοι για τα πάντα:πόσο νερό σήκωσε η πτώση, ποιος σχημάτισε τους περισσότερους κύκλους στο νερό και άλλα πράγματα που σκαρφιζόμασταν και είχαν νόημα μόνο για κείνη τη στιγμή.
   Το χειμώνα που το ποτάμι "φούσκωνε", ήταν απαγορευμένος τόπος χωρίς την επίβλεψη κάποιου μεγάλου.Πάντως δε μας χαλούσαν χατίρι οι γονείς και μας πήγαιναν να δούμε τη θολή και ορμητική ροή του νερού, ενώ ταυτόχρονα μας ιστορούσαν παλιότερα γεγονότα, που το ποτάμι ξεχείλιζε κι έμπαινε στις αυλές και τα κοντινά χαμόσπιτα πριν γίνει το ανάχωμα. Κι όταν κάποτε το ποτάμι πάγωνε από το ψύχος και μετατρεπόταν σε παγοδρόμιο, έκαναν αγώνα να μας κρατήσουν μακριά για να προλάβουν τίποτε απρόσμενες παγωμένες βουτιές.
   Μου αρέσουν τα ποτάμια. Έμαθα να εκτιμώ τη φύση κοντά σ' αυτά. Μεγαλώνοντας και προσπαθώντας μέσα από τη δουλειά μου να εμπλακώ στην περιβαλλοντική εκπαίδευση και να παρασύρω τους μαθητές μου σ' αυτήν, ένα πράγμα μπορώ να πω με σιγουριά: για ν' αγαπήσει ένα παιδί τη φύση, πρέπει να τη ζήσει από κοντά με όλες του τις αισθήσεις. Όλα τα άλλα είναι κενά περιεχομένου.
εικόνες:
1. http://www.adigitaldreamer.com/gallery/displayimage.php?album=8&pid=338#top_display_media
2.http://commons.wikimedia.org/wiki/File:Wawoz_homole2.jpg
3.http://commons.wikimedia.org/wiki/File:Rana_temporaria_tadpoles_eating_3.jpg

---