το καλοκαίρι καλά κρατεί κι όπως καταλαβαίνεις δεν έχω πολύ χρόνο για να σου μιλήσω. Ξέρεις γιατί; Γιατί έχω γύρω μου τους άλλους φίλους μου, αυτούς με τη σάρκα και τα οστά-ξέρεις-και την οικογένειά μου. Μη νομίζεις ότι σε ξέχασα ...αλλά, να...κάπως έχουν λιγοστέψει τα μυστικά κι αυτά που με πονάνε, αυτά που μοιραζόμουν μαζί σου.
Χτες πήγα στο χωριό, στους παππούδες. Μου είχαν λείψει.Χαρές που κάνανε! Η γιαγιά είχε μαγειρέψει τα πάντα και ο παππούς μου είχε έτοιμο το ποδήλατο για βολτίτσες. Μεταξύ φαγητού και βόλτας, όλο και κάτι έπιανε το αυτί μου απ' αυτά που συζητούσαν με τους γονείς.
" Υπομονή, παιδάκι μου", έλεγε η γιαγιά." Όλα θα γίνουν. Την υγειά σας την έχετε, τα παιδάκια σας προκόβουν, τι άλλο θέλετε;"Κι ο παππούς συμπλήρωνε: "...κι αν έρθουν και πιο δύσκολα, εμείς είμαστε εδώ. Ένα σπίτι κι ένα πιάτο φαΐ πάντα θα υπάρχει για σας."
Τότε, χάρηκα ακόμη πιο πολύ που έχω γιαγιά και παππού. Όχι μόνο γιατί με αγαπούν και με φροντίζουν, αλλά γιατί κατάλαβα ότι οι παππούδες μου είναι κάτι σαν ...βράχοι.Σ' ένα βράχο μπορείς πάντα να στηρίζεσαι. Μπορείς να χτίσεις και πύργο, που λέει ο λόγος,χωρίς να φοβάσαι ότι θα γκρεμιστεί. Ευτυχώς, εδώ στη χώρα μας ...από βράχους άλλο τίποτε!
Τρέχω τώρα να σκαρφαλώσω στο βραχο-παππού μου και τα ξαναλέμε σύντομα ...
"αλλά γιατί κατάλαβα ότι οι παππούδες μου είναι κάτι σαν ...βράχοι.Σ' ένα βράχο μπορείς πάντα να στηρίζεσαι".
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ ωραία παρομοίωση, που αποδίδει πιστά αυτό που είναι πραγματικά οι παππούδες!
Συμφωνώ με τον ζωηρό. Όλο το κείμενο όμως είναι πολύ γλυκό... :D
ΔιαγραφήΕυχαριστώ! Μιλάει το παιδί που κρύβω μέσα μου. :)
Διαγραφή