Δεν είμαστε πια στην τάξη. Αφήσαμε τα μολύβια. Ευκαιρία να χορέψουν τα ποντίκια!:D

Κυριακή 8 Ιουνίου 2014

κλέφτης αρωμάτων

   Αγαπώ να περπατώ στους κεντρικούς δρόμους της πόλης τέτοια εποχή. Είναι γεμάτοι από τη μεθυστική μυρωδιά της φλαμουριάς.

   Εκεί που περπατώ βιαστικά με όλες τις έγνοιες που μπορεί να έχω στο κεφάλι μου, ξαφνικά ένα κύμα ευωδιάς έρχεται να με αφυπνίσει . Σαν να μου λέει "...ψιτ, χαλάρωσε, υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος γύρω σου!".
   Αν τύχει να περάσω βράδυ από κει, νιώθω πως οι φλαμουριές μοσχοβολούν πιο έντονα. Ίσως να είναι που έχουν κοπάσει οι θόρυβοι ή που το σκοτάδι οξύνει τις άλλες αισθήσεις. Τότε παίρνω πολλές βαθιές ανάσες, να 'χω και για μετά ...
   Άλλες φορές τυχαίνει να περνάω δίπλα από μονοκατοικίες με κήπους. Το καλύτερό μου είναι όταν ξεχύνεται από το φράχτη κάποιο αγιόκλημα ή κάποιο γιασεμί. Πιο δυνατή η μυρωδιά του πρώτου, πιο ευγενική του δεύτερου.
   Εκείνη την ώρα κάνω μια φευγαλέα σκέψη: κάποιος άλλος άνθρωπος φύτεψε και περιποιείται αυτά τα φυτά, κι εγώ, σαν κλέφτης αρωμάτων απολαμβάνω την ύπαρξή τους. Νιώθω μια μικρή ένοχη απόλαυση, αλλά και μια ευγνωμοσύνη γι' αυτόν τον άγνωστο. Με τη θέλησή του ή χωρίς -δεν έχει σημασία- μοιράζεται τις ευωδιές με τους περαστικούς. Αποφασίζω να κάνω κι εγώ ό,τι μπορώ στο μπαλκόνι μου. Βασιλικός και δυόσμος είναι η δική μου συνεισφορά. Κι αν κανείς κλέψει τη μυρωδιά τους, καθόλου δε θα με πειράξει...

εικόνα 1:http://commons.wikimedia.org/wiki/File:Lime_tree.jpg




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Ό,τι πεις, μπορεί να χρησιμοποιηθεί εναντίον σου ...
όταν δε θα το περιμένεις...
Χιουμοράκι...