παιδικοί θησαυροί

  Αν ζητήσουμε  από ένα παιδί να μας δείξει τους προσωπικούς του θησαυρούς, μάλλον δε θα τους βγάλει μέσα από τον κουμπαρά του.

  Όλοι υπήρξαμε παιδιά και όλοι φυλάγαμε σαν κόρη οφθαλμού κάποια αντικείμενα που δεν είχαν αξία για κανέναν άλλον, παρά μόνο για μας.

  Ένα πολύχρωμο φτερό, μια γυαλιστερή μπίλια, ένα κοχύλι που μαζέψαμε κάποια μέρα στην παραλία,μια πέτρα που γυάλιζε, ένα κλειδί που δεν ξέραμε τι ανοίγει…

  Όλοι είχαμε τους θησαυρούς μας.Σε πείσμα των μανάδων μας, όσες φορές κι αν καθαρίζαμε τα συρτάρια αυτοί οι θησαυροί δεν έφευγαν ποτέ!

  Μεγαλώνοντας αναρωτήθηκα τι ήταν εκείνο που έκανε ένα αντικείμενο ν’αποκτά την ιδιότητα του θησαυρού και κατέληξα σ’ αυτές τις σκέψεις:

• Συλλέγουμε αντικείμενα που θεωρούμε καλαίσθητα, που φέρουν την αίσθηση της ομορφιάς όπως την ορίζει κανείς με το προσωπικό του γούστο.
• Συλλέγουμε αντικείμενα σπάνια για το περιβάλλον τους, επειδή θεωρούμε ότι αυτή η μοναδικότητα μεταφέρεται κατά έναν τρόπο και σ’εμάς. Όλοι θέλουμε να νιώθουμε ξεχωριστοί!
• Τέλος, συλλέγουμε αντικείμενα που αποτελούν ενθυμήματα ευχάριστων βιωμάτων, που φέρουν τη συναισθηματική φόρτιση μιας εμπειρίας, την ανάμνηση ενός προσώπου.

  Ποια είναι τελικά η τύχη αυτών των αντικειμένων;

Αργά η γρήγορα τα απαρνιόμαστε, συνήθως όταν η ενηλικίωση έρχεται να απαιτήσει από μας να ορίσουμε απ’την αρχή αυτό που είναι σημαντικό: άλλες αισθητικές αντιλήψεις, άλλες προτεραιότητες, άλλες εμπειρίες.

  Πού και πού κάτι έχει ξεμείνει για να μας θυμίζει τι ήταν θησαυρός για το παιδί που κάποτε υπήρξαμε...

---