Δεν είμαστε πια στην τάξη. Αφήσαμε τα μολύβια. Ευκαιρία να χορέψουν τα ποντίκια!:D

Παρασκευή 22 Ιουνίου 2012

τα μαγικά φυτά της παιδικής μου ηλικίας

   Είχα την τύχη να περάσω τα παιδικά μου χρόνια σε χωριό.
   Εκεί, δε χρειαζόταν προσπάθεια για να έρθεις σε επαφή με τη φύση...Η φύση σε τριγύριζε. Αν ήσουν παιδί, ήταν  ο παιδότοπός σου!
   Τότε, που δεν ξέραμε τι σημαίνει αλλεργία,μαθαίναμε τα φυτά και τις ιδιότητές τους με όλες τις αισθήσεις μας.Μερικά απ'αυτά μας έκαναν την ...τιμή να συμμετέχουν στα παιχνίδια μας. Άλλα μας έδιναν την πολύτιμη συνδρομή τους σαν φάρμακα. Άλλα βέβαια, απλώς χαλούσαν τη διασκέδαση...
   Μεγαλώνοντας, ποτέ δεν προσπάθησα να μάθω αυτά τα φυτά με το επιστημονικό τους όνομα ή ιδιότητα. Για μένα είναι πάντα κομμάτι της παιδικής μνήμης,υπάρχουν με τον τρόπο που τα ήξερα σαν παιδί.
Να σας τα συστήσω;
 Η αγαπημένη μολόχα!
Αγαπημένη για το ζωηρό χρώμα της και τα εντυπωσιακά πέταλα.
Πρόσφερε τις πρώτες βοήθειες όταν μας τσιμπούσε τσουκνίδα.
"Βγες τσουκνίδα-μπες μολόχα" λέγαμε τρίβοντας το πληγωμένο σημείο με τα άνθη της.
Βέβαια, για τα κορίτσια είχε και μια ακόμη χρήση:μαδάγαμε τα πέταλα και τα στολίζαμε στα βλέφαρά μας, παριστάνοντας τις ...μοιραίες γυναίκες με τη φούξια βλεφαρίδα. Όλο χάρη ανοιγοκλείναμε τα μάτια, νιώθοντας τουλάχιστον σαν τη Γκρέτα Γκάρμπο!
Τα αγόρια κολλάγανε πρόχειρα στο κούτελο μερικά πέταλα και γίνονταν στη στιγμή Ινδιάνοι αλλαλάζοντας.Όλοι ευχαριστημένοι!

Η χρηστική ...σαπουνιά!
Μπορεί να μην ήμασταν φανατικοί του σαπουνίσματος, ειδικά όσο κρατούσε το καλοκαίρι, όταν ανακαλύπταμε όμως το σαπουνολούλουδο ...του δίναμε  να καταλάβει!
Το φυτό αυτό έκανε μικρά άσπρα λουλούδια, που όταν τα έτριβες ανάμεσα στα χέρια σου με νερό, άφριζε σαν σαπούνι!
Διασκεδαστική η σαπουνάδα και μας έδινε μια ακόμη αφορμή για να βραχούμε!
Η σχολαστική ...ρολογιά!
Δεν υπερβάλλω-το φυτό αυτό μετρούσε το χρόνο!
Δεν καλοθυμάμαι αν αυτό που κόβαμε από το φυτό ήταν άνθος ή βλαστός.Πάντως ήταν ένα μυτερό κομμάτι του φυτού, που το καρφιτσώναμε στα ρούχα , αφού πρώτα το ξεφλουδίζαμε.
Οι φλούδες που έμεναν κρεμασμένες στη μια άκρη, άρχιζαν να περιστρέφονται σιγά -σιγά σχηματίζοντας μια σπείρα.Μια ώρα περνούσε μέχρι να σχηματιστεί ένας κύκλος στη σπείρα.Όταν οι κύκλοι περίσσευαν, μάλλον ήταν ώρα για να γυρίσουμε στο σπίτι-τα ρολόγια δεν είχαν κανένα ενδιαφέρον για μας...

Παράλειψη θα ήταν να μην αναφέρω τον βασιλικό,σύμμαχο πολύτιμο αν μας τσιμπούσε καμιά μέλισσα, πράγμα που δεν ήταν και τόσο σπάνιο. Τριμμένος βασιλικός και λάσπη ήταν το γιατρικό...
Κολλιτσίδες και τριβόλια μας χαλούσαν όλη τη διασκέδαση, τρυπώντας τις ρόδες των ποδηλάτων μας . Οι γονείς μας, λες και είχαν κάνει συμμαχία, μας το είχαν ξεκαθαρίσει:όποιος είναι απρόσεχτος διορθώνει μόνος του τη ζημιά...
Μαθαίναμε από τη φύση και την εμπειρία. Πώς να το συναγωνιστεί αυτό η οργανωμένη εκπαίδευση;



4 σχόλια:

  1. Και εγώ μεγάλωσα σε χωριό που είχε πολλά δέντρα. Ήταν πλημμυρισμένο από ακακίες. Πάντα από μικρός μου έκανε εντύπωση το όνομα... Εκτός από την πολύ παχιά σκιά που έκαναν, τα φύλλα τους ήταν πολύ τρυφερή τροφή για τα κουνελάκια και τα κατσικάκια. Τώρα έχουν απομείνει ελάχιστες. Έγιναν θύματα της δόμησης. Στην Αθήνα σε κάποιες απόμερες γειτονιές που τις συναντώ μου προσφέρουν εκτός από δροσιά και ορισμένες γλυκές αναμνήσεις των παιδικών μου χρόνων!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τώρα που το λες, κι εμείς είχαμε ακακίες.
      Εκτός από τα κουνελάκια δοκιμάζαμε κι εμείς τα τρυφερά λουλούδια. Είχαν γλυκό χυμό!Βέβαια συγκέντρωναν πάντα και πολλές μέλισσες εκεί γύρω.

      Διαγραφή
  2. εμείς καμμία σχέση... ούτε και τώρα.. είμαστε οι κακοί μαθητές της φύσης!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σίγουρα έχετε κι εσείς τα δικά σας σημεία αναφοράς. Ίσως είναι διαφορετικά, αλλά αυτό δεν τα κάνει λιγότερο σημαντικά!:)

      Διαγραφή

Ό,τι πεις, μπορεί να χρησιμοποιηθεί εναντίον σου ...
όταν δε θα το περιμένεις...
Χιουμοράκι...