τα μαγικά φυτά της παιδικής μου ηλικίας

   Είχα την τύχη να περάσω τα παιδικά μου χρόνια σε χωριό.
   Εκεί, δε χρειαζόταν προσπάθεια για να έρθεις σε επαφή με τη φύση...Η φύση σε τριγύριζε. Αν ήσουν παιδί, ήταν  ο παιδότοπός σου!
   Τότε, που δεν ξέραμε τι σημαίνει αλλεργία,μαθαίναμε τα φυτά και τις ιδιότητές τους με όλες τις αισθήσεις μας.Μερικά απ'αυτά μας έκαναν την ...τιμή να συμμετέχουν στα παιχνίδια μας. Άλλα μας έδιναν την πολύτιμη συνδρομή τους σαν φάρμακα. Άλλα βέβαια, απλώς χαλούσαν τη διασκέδαση...
   Μεγαλώνοντας, ποτέ δεν προσπάθησα να μάθω αυτά τα φυτά με το επιστημονικό τους όνομα ή ιδιότητα. Για μένα είναι πάντα κομμάτι της παιδικής μνήμης,υπάρχουν με τον τρόπο που τα ήξερα σαν παιδί.
Να σας τα συστήσω;

 Η αγαπημένη μολόχα!

Αγαπημένη για το ζωηρό χρώμα της και τα εντυπωσιακά πέταλα.
Πρόσφερε τις πρώτες βοήθειες όταν μας τσιμπούσε τσουκνίδα.
"Βγες τσουκνίδα-μπες μολόχα" λέγαμε τρίβοντας το πληγωμένο σημείο με τα άνθη της.
Βέβαια, για τα κορίτσια είχε και μια ακόμη χρήση:μαδάγαμε τα πέταλα και τα στολίζαμε στα βλέφαρά μας, παριστάνοντας τις ...μοιραίες γυναίκες με τη φούξια βλεφαρίδα. Όλο χάρη ανοιγοκλείναμε τα μάτια, νιώθοντας τουλάχιστον σαν τη Γκρέτα Γκάρμπο!
Τα αγόρια κολλάγανε πρόχειρα στο κούτελο μερικά πέταλα και γίνονταν στη στιγμή Ινδιάνοι αλλαλάζοντας.Όλοι ευχαριστημένοι!

Η χρηστική ...σαπουνιά!

Μπορεί να μην ήμασταν φανατικοί του σαπουνίσματος, ειδικά όσο κρατούσε το καλοκαίρι, όταν ανακαλύπταμε όμως το σαπουνολούλουδο ...του δίναμε  να καταλάβει!
Το φυτό αυτό έκανε μικρά άσπρα λουλούδια, που όταν τα έτριβες ανάμεσα στα χέρια σου με νερό, άφριζε σαν σαπούνι!
Διασκεδαστική η σαπουνάδα και μας έδινε μια ακόμη αφορμή για να βραχούμε!

Η σχολαστική ...ρολογιά!

Δεν υπερβάλλω-το φυτό αυτό μετρούσε το χρόνο!
Δεν καλοθυμάμαι αν αυτό που κόβαμε από το φυτό ήταν άνθος ή βλαστός.Πάντως ήταν ένα μυτερό κομμάτι του φυτού, που το καρφιτσώναμε στα ρούχα , αφού πρώτα το ξεφλουδίζαμε.
Οι φλούδες που έμεναν κρεμασμένες στη μια άκρη, άρχιζαν να περιστρέφονται σιγά -σιγά σχηματίζοντας μια σπείρα.Μια ώρα περνούσε μέχρι να σχηματιστεί ένας κύκλος στη σπείρα.Όταν οι κύκλοι περίσσευαν, μάλλον ήταν ώρα για να γυρίσουμε στο σπίτι-τα ρολόγια δεν είχαν κανένα ενδιαφέρον για μας...

Παράλειψη θα ήταν να μην αναφέρω τον βασιλικό,σύμμαχο πολύτιμο αν μας τσιμπούσε καμιά μέλισσα, πράγμα που δεν ήταν και τόσο σπάνιο. Τριμμένος βασιλικός και λάσπη ήταν το γιατρικό...
Κολλιτσίδες και τριβόλια μας χαλούσαν όλη τη διασκέδαση, τρυπώντας τις ρόδες των ποδηλάτων μας . Οι γονείς μας, λες και είχαν κάνει συμμαχία, μας το είχαν ξεκαθαρίσει:όποιος είναι απρόσεχτος διορθώνει μόνος του τη ζημιά...
Μαθαίναμε από τη φύση και την εμπειρία. Πώς να το συναγωνιστεί αυτό η οργανωμένη εκπαίδευση;

---